De ochtend van Pasen
Verward, het hart doet zeer.
Hij is er niet meer.
Hij, die voor mij alles was
en is en zal zijn.
Ik dool rond.
Nergens een steunpunt meer.
Alleen nog doodse duisternis.
Zelfs wat nog overbleef,
zijn dode lichaam
weggenomen, vervreemd.
En plots: een stil woord
een naar mij toegewend gelaat:
Hij leeft.
Hij is er – de Levende.
Hij opent mijn ogen.
Er valt een heel nieuw licht mijn leven binnen:
Paaslicht.
Een open graf en een open hemel.
En ik weet: Hij is er,
Hij is aanwezig.
Ik mag weer leven voor Hem, in Hem, door Hem.
Hij leert mij zien met nieuwe ogen,
mijn ogen van geloof.
Met die ogen wordt alles anders:
elk mensenkind – een kind van de Vader,
elk lijden – doorleden door Hem,
elk sterven – anders, dieper leven.
Mag ik zo spreken?
Ja, want niets kan mij nog van Hem scheiden.
Hij leeft, Hij is er.
Hij gaat met mij mee,
nu en in het uur van onze dood.
(Broeder Manu Van Hecke – abt Sint-Sixtusabdij Westvleteren)
